“Als persoonlijke aandacht een luxe wordt, heeft deze samenleving een groot probleem.” Dat zei professor Wim van de Donk, voorzitter van de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid, vanmiddag in Den Haag bij de uitreiking van de Poëzieprijs van de stichting Eén en Ander. De prijs had dit jaar als thema ‘Ode aan de loketbediende’. Met dit thema komt de stichting in het geweer tegen de anonimisering van de dienstverlening door overheid en bedrijfsleven.
Als decor voor de uitreiking was gekozen voor de stationshal van Den Haag Centraal. De loketbediendes van de Nederlandse Spoorwegen verkopen hun kaartjes, terwijl boven hun hoofd lichtkranten hangen die wachtende klanten verwijzen naar de automaten in de hal, en bovendien melden dat het kopen van een kaartje aan het loket 50 eurocent duurder is.
Om de loketbediendes van de spoorwegen een hart onder de riem te steken, overhandigde de vierjarige kleuter Puk vanmiddag een uitbundige bos bloemen aan een blij verraste NS-loketbediende. Eén en Ander-voorzitter Gert Jan Verhoog: “Omdat wij blij zijn met wat u doet en blijft doen.”
WRR-voorzitter Van de Donk vindt het symbool van de loketbediende goed gekozen. “We kunnen niet ongestraft dit soort kleine instituties uit het menselijk midden snijden. Naar zo’n loketbediende wordt veel te veel gekeken met het oog van de accountant. Daarbij worden alleen de kosten gedefinieerd, maar niet de baten.”
Het is de overtuiging van de stichting Eén en Ander dat Nederland ongemerkt veel verliest, nu overheid en bedrijfsleven steeds meer van hun dienstverlening aanbieden via internet, automaten en callcenters achter lange telefonische keuzemenu’s.
Als gevolg daarvan kwijnt het persoonlijk contact met publieke en particuliere dienstverlening weg. Wie het kind van de rekening is laat zich raden: vroeg of laat is dat iedereen, meent de stichting. Dit beleid maakt het minder goed mogelijk je met publieke en private instituties te verbinden. Mensen voelen zich als gevolg daarvan onthecht van hun omgeving, met als gevolg aantasting van het maatschappelijk vertrouwen en, uiteindelijk, het samenleven.
Winnaar van de Poëzieprijs van de stichting Eén en Ander is Martin Carrette uit Deinze (B.). Carrette won een bedrag van 1000 euro, te besteden aan een trip binnen de grenzen van de Benelux.
Het winnende gedicht heet ‘Conciërge, aan loket’. De jury meent dat Carrette er met dit gedicht op aangrijpende wijze in slaagt het publiek aan te spreken of zelfs te ontroeren.
Conciërge, aan loket
nog voor de deur kondigt zijn shag zich aan,
een geur van grijs, als een ongeschoren
herfstdag, als van uren op de lippen,
op het grauwe grove ruitjeshemd
kijkt van zijn kruiswoordraadsel op
door dikke vetgevlekte glazen, die hij voor
waterogen schuift. glimlacht naar het hem
voorgelegde formulier en neemt het aan
zijn handen gaan onhoudbaar beven, heftig
schudt hij nee. het leven heeft hem in zijn wrede
greep. hij neemt de hoorn, wil bellen
in zijn stem weerklinkt de keelklank
van een verweerde stad – hoe woordeloos
grijs ik vlucht. de dag maar bevend doorkom.
Helemaal onder aan de pagina vindt u een filmpje van de feitelijke ode aan de loketbediende (met excuus voor het draaiende camerastandpunt, u zult met uw hoofd moeten meedraaien om de film ten volle te genieten).
Comments